ทรงพล จั่นลา บรรณาธิการศิลปกรรม หรือเป้ง ผู้ออกแบบหัวหนังสือและปกของนิตยสารอะเดย์ เล่าเรื่องหัวหนังสือของอะเดย์ว่า ได้ออกแบบตัวหนังสือมาเป็นสิบๆ แบบ รวมทั้งหาฟอนต์แปลกๆ แต่ยังไงก็ไม่ใช่ เลยกลับมามองที่ตัวเอง แล้วรู้สึกว่าอะเดย์ก็เกิดมาจากกลุ่มคนธรรมดาๆ ที่ทำนิตยสารธรรมดาๆ เล่มหนึ่งขึ้นมา แบบหัวหนังสือของอะเดย์ ก็น่าจะดูเรียบง่าย แต่สามารถอยู่ได้นาน [ต้องการอ้างอิง]ทรงพล จึงเลือกใช้ฟอนต์ Arial Black ที่เป็นฟอนต์มาตรฐานที่มีอยู่ในเครื่องคอมพิวเตอร์ทุกเครื่อง มันดูเรียบง่าย แต่หนักแน่นแข็งแรง เพราะว่าเวลาไปอยู่บนปกหนังสือ มันจะเล็กแน่ๆ เพราะคำมันน้อย จะขยายใหญ่มากก็ไม่ได้ เพราะถ้าใหญ่ ขนาดพาดเต็มปก ตัว a day สเกลจะใหญ่มาก จึงต้องเล็กหน่อย แล้วก็ให้อยู่บนแถบ เพราะถ้าเล็กปุ๊บ แล้วไม่มีแถบมารองรับมันจะหายไปไม่โดดเด่น [ต้องการอ้างอิง]

วงศ์ทนง ชัยณรงค์สิงห์ เล่าเรื่องปก นอกจากเนื้อหาในเล่มที่น่าสนใจแล้ว 'หน้าปก' ก็คือหน้าบ้านเบื้องแรกที่ให้ความสำคัญในการเชื้อเชิญให้ผู้อ่านอยากหยิบจับ หรือไม่กวาดสายตาผ่านเลยไปเวลาถูกวางรวมกันอยู่บนแผง ซึ่งปกของอะเดย์นั้น ยืนพื้นอยู่บนเนื้อหาหลัก 3 ส่วนนั่นคือ Idea, Nostalgia และ Somebody ซึ่งกว่าแต่ละปกจะหลุดออกมาได้นั้น ต้องผ่านการประชุมที่เข้มข้นจากทีมงาน [ต้องการอ้างอิง]